Μια μέρα γεννήθηκε στη μακρινή Βηθλεέμ ο έρωτας
στην κοιλιά του καρπού λησμονημένος
και του έδωσαν το όνομα Καρπός
όλα τ' άστρα των παιδιών αγαπημένων
με τους ανέμους όταν λευκάζουν το χειμώνα.
Εγώ ήμουν εκείνο τον καιρό στην πέτρα
οι καμπάνες οδηγούσαν από χαλκό μεγάλο
ένα τραγούδι νοσταλγίας αιχμάλωτης...
Εντούτοις άκουσα το σπήλαιο
κι ανεβαίνοντας
σε ένα βαθύ άλογο πήγαινα σ΄αυτό
κρατώντας ευωδιαστή φασκομηλιά προς τη θέρμη
του βρεφικού δέρματος όνομα βαθύ κι ανάερο.
Δεν έβρισκε λαλιά ο πλατύς ελαιώνας για να φωνάξει
κι ο θάνατος έφευγε στ' αστέρια
μονάχα το άστρο νικούσε το πλήθος που είναι τ΄ αστέρια
λάμποντας το Ένα.
Ο θεός έκραζε τη λαλιά:
Δίδαξέ με
στο άστρο στρεφόμενος, είπε,
και τα μαρτύρια γεννήθηκαν απάνω απ΄τις λάμψεις
χαρίζοντας ηρεμία στην έμψυχη κλίμακα.
Μια γυναίκα λευκή
αποθέωνε το άντρα ψηλά στον αέρα μωβ
η αδαμική χάρη σε κάθε σώμα γνωρίζει το τρόμο, είπε,
κι η χρονιά ζύγωσε στην καρδιά μου με χιόνι θαμμένη.
Μοιράζεται τη θλίψη με τις πέτρες
μοιράζεται με τη βροχή
ο ταπεινός μοιράζεται τη θλίψη
με τον ήλιο, πάλιν είπε,
και βλέπει τις ρίζες της φλόγας όπως ανεβαίνει
πιάνει τις ρίζες αυτές ανάμεσα
στο ξύλο
στους τριγμούς ανάμεσα στις γαλάζιες φάσεις.
Ιδού λοιπόν ο χρόνος είναι χιόνι
δεν είναι ρολόγι-
και κρατούσε το θήλυ πότε τα φεγγιστά νερά
πότε μαύρες πέτρες της Δήλου.
Σαν είδα το σπήλαιο συγκρατήθηκα στην πρώτη φλέβα του βράχου μας
ενώ με κάλεσε το ακέραιο γαϊδούρι κινώντας
και τα δυο του χέρια
μα όμως ευγένεια φανερώνοντας ήρθε και το βόδι
πειθήνιο στον ήλιο της νύχτας
για να δω το δοκιμασμένο χρυσάφι.
Κι αντίκρισα το χρυσάφι
καθώς ένα φτωχαδάκι του τόπου μας
ήτανε το βρέφος στη μητρική βύθιση
ολομόναχο με τ' άστρα.
Ώσπου χάραξε...
Στο σπήλαιο - μιας ηλικίας χαμένης - δεν υπήρχαν
ειμή μόνο σταλακτίτες
που κρέμονταν δεν υπήρχαν
ειμή μόνο σταλαγμίτες ανυψούμενοι.
Εγώ ο σταλαγμίτης
ολοένα
πλησιάζω τον σταλακτίτη που με κράζει απεγνωσμένα
για να εγγίσουν κάποτε τα στάγματα
τη μεγάλη ένωση...
Νίκος Καρούζος
"Τα Ποιήματα"
Τόμος Α΄ Ίκαρος
(1961)
Στάγματα πεζολογίας...
"Ο σταλαγμίτης στην πέτρα ακούει το σπήλαιο στη μακρινή Βηθλεέμ, κι αρχίζει ν΄ ανεβαίνει, να προσφέρει στον Καρπό ευωδιαστή φασκομηλιά. Η φύση βουβαίνεται, ο θάνατος αναχωρεί, το Ένα αστέρι, ο ήλιος της νύχτας, λάμπει δείχνοντας το δρόμο...
Σα βλέπει το σπήλαιο κρατιέται στη φλέβα του βράχου, μα μαζί με το ακέραιο γαϊδούρι και το πειθήνιο βόδι αντικρίζει το δοκιμασμένο χρυσάφι, το θείο βρέφος, ωσάν φτωχαδάκι του τόπου...
Κι ύστερα χάραξε, το όραμα χάθηκε...
Ο σταλαγμίτης σε χρόνο άχρονο ολοένα ανυψούται, να συναντήσει κάποτε τον Έρωτα..."
Η συμμετοχή μου στην εκδήλωση που πραγματοποιήθηκε στο Αρχαιολογικό Μουσείου Π.Ε. Καστοριάς στο Άργος Ορεστικό στις 21 Δεκέμβρη 2014 μου έδωσε ένα καλό κίνητρο ν΄ ασχοληθώ με τα νοήματα πίσω από τις λέξεις στο ποίημα του Νίκου Καρούζου, Χριστούγεννα Του Σταλαγμίτη.
Ευχαριστώ τον φίλο Αντρέα Βιτούλα, θεολόγο και πρόεδρο της Δημοτικής Κοινωφελούς Επιχείρησης του Άργους Ορεστικού για την παρακίνηση, την επιμονή του και την επιλογή του ποιήματος. Μου άνοιξε ένα ακόμη παράθυρο για πετάγματα...
Ευχαριστώ την Δρ. Γεωργία Στρατούλη, Προϊσταμένη Τμήματος Προϊστορικών και Κλασικών Αρχαιολογικών Χώρων, Μνημείων, Αρχαιογνωστικής Έρευνας και Μουσείων της Εφορείας Αρχαιοτήτων Καστοριάς για τη ζεστή ανταπόκριση..
Κι ευχαριστώ τον Τάκη Κλαζίδη, παλιό γνώριμο, για τη φωτογραφική ματιά στη βραδιά !!!
Ελπίζω σε λίγο να έχουμε και λίγη ζωντανή εικόνα...
Και τέλος τη Ραχήλ και τον Δημήτρη για την ποιητική κοινωνία...
Η Δημοσίευση στο Φούιτ εδώ
Και μερικές ακόμη στιγμές...
Η ερευνητική μου διάθεση, όταν άρχισα να ψάχνω για το ποίημά μου, με έστειλε σε πολλά blogs. Κι έτσι έμαθα πολλά για τον ποιητή και το έργο του. Αν βάλει κανείς στη μηχανή αναζήτησης το όνομα Νίκος Καρούζος θα χαθεί από το απέραντο υλικό.
Επιλέγω κάποια που μου τράβηξαν την προσοχή..
Συνέντευξη από τα παλιά: Νίκος Καρούζος "Δεν υπήρξα ποτέ στρατευμένος ποιητής"
Του Δημήτρη Γκιώνη
Η πλούσια και κατατοπιστική σελίδα στο FaceBook εδώ
Ποιήματά του εδώ
Στίχοι του με συνδέσμους μελοποίησης στο YouTube εδώ
Για τον Καρούζο του Ηλία Πετρόπουλου
